اى فرزند آدم! از حرامهاى الهى خود را پاک نگهدار، عابد خواهى بود. راضى به آنچه خدا تقسیم کرده باش، بى نیاز خواهى بود. با همسایگانت خوب رفتار کن، مسلمان خواهى بود. با مردم همان گونه رفتار کن که دوست دارى با تو رفتار کنند، عادل خواهى بود. پیش از شما، اقوامى بودند که اموالى گردآوردند، بناهایى ساختند، آرزوهاى طولانى داشتند، اما آنچه فراهم آوردند، بىفایده ماند، کارهایشان فریب و بىپایه شد و سکونتگاهایشان، مقبره گردید. اى فرزند آدم! از روزى که از مادر زاده شدى، یکسره در نابودى عمرت تلاش مى کنى. از آنچه در اختیار توست، توشه اى براى آنچه پیش روى توست فراهم ساز. مؤمن زاد و توشه بر مىدارد، کافر به عیش مىپردازد.
آن حضرت بعد از این موعظت، این آیت را خواند که: و تزوّدوا فإن خیر الزّاد التقوی: توشه برگیرید که بهترین توشه تقواست.
و در روایت دیگر فرمودند: وقتى دیدى که کسى متعرض آبروى مردم مى شود، تلاش کن تا تو را نشناسد. آنچه را طاقت انجامش را ندارى، بر خود تکلیف مکن، و متعرض آنچه بدان نمى رسى، نشو، و آنچه را تسلط بر آن ندارى، به شمار میار، و جز به مقدار آنچه بهره مى برى، خرج مکن، و جز به مقدار داشت هایت، برداشت مطلب، و جز در آنچه طاعت الهى را به جاى مىآورى، خشنود مباش، و جز در آنچه خود را شایسته آن می دانى، وارد مشو، چرا که تکلیف ما لایطاق سفاهت است، و تلاش براى آنچه دست نایافتنى است، زحمت است، و شمارش آنچه در اختیارت نیست، فضاحت است، و خرج کردن در آنچه فایده ندارد، عصبانیت و خشم است؛ همچنان که انتظار برداشتى افزون بر داشت هم سخافت و بى عقلى است؛ چندان که نشستن در جایگاهى که شایستگى و استحقاقش نیست، مشرف شدن بر هلاکت و نابودى است.
){kind=link}